Hindi malamig ang Pasko ko! >:)

Nagising ako dahil sa walang humpay na tunog ng mga kwitis na kay-agang ini-ere ng mga malayo naming kapitbahay sa mababang kalawakan. Banas pa nga dahil gusto ko pa sanang matulog. Umaga ng ika-19 na Pasko ko dito sa mundo. Amen! :)

Karaniwang gawain tuwing umaga at pinaka-una sa lahat ang pagpapakulo ng tubig. Hanggang ngayon nagpapakulo pa rin kami sa takure na halos kasing-edad ko na rin. Classic, at sa palagay ko matagal-tagal pa bago kami magkaroon ng panibagong takure.

Kasalukuyan ko na ding iniinit yung mga niluto naming ulam kahapon. Hamonado ang nakasalang ngayon. Kakabalik ko lang dito sa keyboard galing sa kusina para i-check kung kumukulo na. Ambango.

"Ligo na tayo!" narinig ko na sinambit ng isang batang babae sa labas. Pakiramdam ko tuloy paslit pa rin ako. Noon kasi, at hanggang ngayon pa rin naman, isa ang Araw ng Pasko sa mga araw na hindi ko kinatatamarang gumising ng maaga (nakakatamd lang maligo dahil anlamig pa). Maya-maya lang dadagsa na rin ang mga batang 'yon dito sa bahay. Nakupo. Namamasko ko po! Mano po!

Nakakamis na ring 'maging bata tuwing Pasko'. Unang-una, dahil mainit na tsokolate at hindi kape ang ikinakarga kong pampainit ng sikmura. Kape na ngayon, nataong black and strong pa yung nandito sa bahay. Pangalawa, syempre, dahil ikaw lagi yung nakakatanggap ng pera, regalo, at wala kang iintindihin kundi magmano at ngumiti at bumati ng 'Merry Christmas po!' at syempre, magpasalamat. Ngayon, ugh, sa akin na nagmamano, ako na yung nginingitian at binabati ng 'Merry Christmas po!' at (higit sa lahat, na nakakataba rin naman ng puso), pinapasalamatan. :">

Eto na nga bang sinasabi ko e. May kumakatok na, hindi naman namamasko, magpapaload (kumikitang kabuhayen in the house!). :D Kaso sa oras na buksan ko ang pintuan ng aming tahanan e WALA NANG BAWIAN. Touch, move! Isang mahigpit na batas pa naman (na umeepekto lang tuwing Pasko) e ang mga magulang ko lang ang may awtoridad na magbubukas ng pinto. Pasensya na hindi ko kayo mapagbubuksan! T.T

Sabi sa ulat-panahon ng PAGASA, maaaring maging makulimlim at maulan ang araw na 'to. Makulimlim na nga, pero Pasko pa rin naman ang simoy ng hangin. Kahapon, habang magkausap kami ng Lola ko, nabanggit niya na sana e hindi umulan ngayon, dahil hindi mag-eenjoy ang karamihan (sa pamamasko o pamamasyal). May bahagi ng sarili ko na nag-agree din naman sa sinabi niya. Pero may bahagi ko rin na napa-isip dahil ang tunay na diwa naman talaga ng Pasko e ang paggunita sa pagsilang ni Jesus Christ. At syempre, ang pagmamahalan, sa pamamagitan ng pagbibigayan at pagpapakumbaba. Omaygulay, hindi na nga ako bata.

Natanggap namin kagabi yung isa sa mga hiniling ko para sa Pasko. Habang nagluluto kasi kami ni Mama, nasabi ko na sana magkaroon kami ng microwave oven para makagawa kami ng pizza dito sa bahay. Natulog ako noong hapon, at paggising ko, may malaking pulang kahon na sa sala namin, bigay daw ni Tito Alex (nakababatang kapatid ni Papa). Pagpatak ng alas dose, binuksan ni Raenel yung kahon, at voila! OVEN TOASTER. YEEEEEEY! :)))))))) God is good!

Pero higit sa lahat, may answered prayer din ako. Nasilayan ako ng magandang sinag ng araw kaninang maaga-aga pa, habang nag-iinit ng ulam sa kusina. Ang Lord agad ang naalala ko, at lubos akong nagpasalamat sa pamamagitan ng pagngiti sa sumisilip na araw. :")

Carpe diem!

Banglog.

Sabi ng text mate ko sa umagang ito, bangag na daw ako.
Ilang minuto na rin ang lumipas mula nung sumapit ang alas dos ng umaga. Siguro nga. Siguro nga bangag na talaga ko.


Kaso may nagtutulak talaga sa kin na pumindot pa sa keyboard. Baka pagsisisihan ko pa kapag hindi ko pinagbigyan 'tong udyok na 'to.


Mali ako. Kailangan ko na talagang matulog. Kasi nung magsimula na kong 'magsulat', bina-backspace ko lang yung karamihan sa mga tinatayp ko. Meron akong gustong sabihin, ipahayag. Pero dahil wala na nga ko sa matinong estado ng pag-iisip (dulot ng disruption sa aking circadian rhythm, WAH), at nagkagulo-gulo na ang mga bagay-bagay sa aking utak, pulos latak na lang ang nae-encode ng mga daliring ito. Langong mga brain cells, kamown.


Pinasadahan ko yung nauna kong tinayp. Babae. Pabago-bago ng isip. Naalala ko yung isa kong blockmate. Noong magkasabay pa kaming umuwi, madalas, food trip muna bago sumakay sa tren. Madalas din na naba-babae kami sa pagpili ng kakainang food stall. Gusto ko ng waffle, kaso katapat nun yung siomai, tas may katabi pang noodle stall. Sa huli, sa classic kwek-kwek at mango jelly din kami nauwi. Halagang bente singko pesos, solb ka na. 


Eto na naman tayo, self. Eto na naman ang nagkalat at tila mga kabuteng ideya na basta na lamang nagsulputan mula sa sulok-sulok ng iyong mahiwagang utak. Nariyan ka na nama't nakatitig sa monitor at sinisimot ang bawat salitang kaya pang abutin ng banidosong manunulat na nananahan sa iyong pagkatao. 


Masyado pang maaga para mag-almusal. Pero mukhang ubos na yata ang banglog na hain ng papalapit na bukang-liwayway. Isang oras na lang bago magsimula ang misa para sa ika-anim na araw ng simbang gabi. Apat na araw mula sa opisyal na itinakdang araw ng paggunita sa pagsilang ng Tagapagligtas. At ilang sandali na lamang bago tuluyang maputol ang --


Ang bangag na blog. Bow.

walang 'di maaantig.

Nagsimulang umingay sa entablado, putok ng baril, sigaw ng isang lalaki, at maya-maya’y si Sisa na ang lumantad. Tuluyan na siyang tinakasan ng bait, ngunit namumutawi pa rin sa kanyang mga labi ang pangalan ng dalawa niyang minamahal na anak. Hindi na lubos na kinaya ng kanyang damdamin ang kapighatiang nag-uumapaw sa kanyang dibdib, ang kahihiyan, ang pagka-ulila. Samantala’y naulinigan siya ng anak na si Basilio, na dahil sa tama ng baril sa binti’y paikad-ikad nang patakbong humabol sa kanyang tulirong ina. Nang maabuta’y hindi pa siya agad na nakilala, paglao’y tila bumalik ang matinong ulirat ni Sisa, at pinupos ng halik ang kanyang panganay, niyakap, dinama ang pisngi nitong dinadaluyan ng maitim na luha dahil sa karungisan. Nakilala niya si Basilio, at naparamdamn niya rito ang kanyang walang kapantay na pagmamahal, bago siya tuluyang malagutan ng hininga. Balot ng pighati ang bawat hagulgol at pagsamo ni Basilio, at lubos na nakakalungkot na hindi na niya makakapiling pa nang buhay ang ina kahit pa isang dagat ang kanyang iluha. 

- bahagi ng buod na nilikha ng inyong lingkod para sa reaction paper sa PI 100 

sa produksyon ng Dulaang UP na Noli: The Opera

walang 'di maaantig. :'(

-HENO.

impulso.

6:46am dito sa orasan ko. dapat naka-upo na ko sa trono nang ganitong oras. dapat 8am nasa skwelahan na ko at nag-aasikaso sa form5 ko: PERO HINDE.

unang araw ng ikatlong taon ko sa kolehiyo. ambilis. pero kapag inaalala ko yung mga nakaraang taon, UGH. ansarap sa pakiramdam na nalagpasan mo lahat 'yon, kahit gano kahirap. ngayon, may mga bagong sabak na naman sa 'industriya' na 'to, isa na sa kanila ang kapatid ko, at sa totoo lang, nag-aalala ako para sa kanya (sana hindi niya mabasa 'to, 'di kasi ako talaga cheesy). pano kase, nung hayskul sya, nararating na niya ang skwelahan nang, ewan, minimum siguro 2 minutes, pag nagmamadali. ngayon, maximum of 2 hours, saka pa lang siya makakahinga mula sa polusyon, ingay, pagod sa byahe, etc. isipin niyo na lang kung gano kalaki yung diperensya. mula ngayong araw na 'to, 5 days a week niya tya-tyagain 'yon (sorry sa spelling nung tiyaga). kamote, kahit ako mahihirapan sa adjustment na gagawin niya. God bless you 'tol.

well. 7:02 na. LAGOT. ubos na ang kape ko. hindi ko pa nakakargahan ang sikmura ko ng matinong pagkain. tumingin ako sa labas, makulimlim at makuliglig. humuhuni na rin ang mga ibon, pati ang mga dumaraang sasakyan. Maynila. kahit gaano pa siya kaganda, kaunlad?, at kataas sa pananaw ng mga nasa pook-rural, 'di pa rin niya maitatago na malungkot siya.

naaamoy ko na ang piniritong tuyo mula sa katabi naming carinderia, pati yung sabon na gamit ng kararating ko lang na dormmate - nagjogging kasi siya.

basta na lang ako nagtayp ng kahit ano ngayon, tulad sa isang journal. at tulad din ng ibang entry ko dito (at sa iba ko pang blog siguro), walang malinaw na kinahihinantnan ang mga sulatin ko. walang malinaw, pero meron.

Norte :)

dami nilang puno dun sa NWU, asa pa ko sa Manila. :| *bitter*

Kapurpurawan: Limestone Formation + blue sky + someone. HAHA. guess who. :D

Bangui! kunwari surfing o. DI NAMAN. x)

iron windmills, si Marcos daw nagpagawa nyan. K.

view mula sa roofdeck ng alumni house, laki ng field nila, bitter talaga ko.

Reminiscing the north (reaction paper 'to sa Bio115 XD)

At first, I was really worried about travelling for 12 hours. I easily get bored during a long trip so I was thinking of things to do to kill time – except for sleeping. I planned to play a guitar but it turned out that my blockmate, whom I requested to to bring her instrument, was assigned to the other bus. So, I ended up ‘watching’ a movie and looking at everything I was able to ‘see’ along the road. I did not have any problems while we were in the bus, which I did not expect, because I usually get dizzy and nauseous throughout bus travels before. For this, I want to commend the Maria de Leon bus company for keeping us not only safe but comfortable in the course of our trip. And yes, I admit, it was my first time to be conveyed by a first class bus.

By the time we arrived at Ilocos Norte, I felt warmly welcomed by the air and every single, non-human living being that I can see there. I felt relieved for the only sign similar to Manila that I noticed were the electric cables and posts, while everything else are trees, small plants, fields, mountains, animals, the sun, sky – nature at its best. Simply being there, it was so overwhelming. I can’t help the feeling of being lost in thought and just stare and appreciate nature.

The tour around the Botanic Garden was really really tiring, but it was fulfilling. Having an idea of all the plants there is no joke, especially when you’re taking pictures and noting the characters at the same time under the afternoon sun. I may not have memorized all of them, but the fact that these species are only representatives of a particular plant family made me more interested in studying them. I cannot help being overwhelmed all the time, it’s just that I wonder how complex life is that it is inevitable to have a Higher Being responsible for all these complexities – especially those we still cannot explain.

As for the sleeping quarters, man, how lucky are we to be assigned to the alumni house. Although it was located far from the canteen and the other sleeping quarters (where most of our blockmates were assigned), I enjoyed staying on the playing grounds (I mean the field) in front of the house. It was because I was reminded of how much I wanted to stare at the sky every night back when I still have time to lavish stargazing.

I also want to commend the canteen staff for providing us appetizing meals, especially the pinakbet (served during lunch on the second day of our activity). It was as if my mother cooked that one – it made me felt like I was just having lunch at home.

Of course I will not forget to mention the night I had an allergic attack. I did not have any idea that the vegetable dish served for dinner has malunggay fruits in it. I thought they were just young string beans or sigarilyas. Naubos ko pa man din lahat yung sinerve na gulay, ansarap kasi e. It was really terrible, and to share to you, my swollen face already gave me an idea of how will I look like when I grow old. So far, that was my worst allergic attack - I even thought of dying that time because I found it difficult to breathe normally. Thank God my friends helped me overcome my allergy – they prayed and stayed beside me that night.

With regards to the main activity of our field trip, I first want to thank Ms. Ragragio for being adventurous while we are gathering our plant specimens in the first biome. I always loved hiking since I was a kid. It was so fun getting wet and muddy when we tried to hike a very steep part of that place (that was Cagayan territory already). Some of my lab-mates considered this experience the adventure of their lifetime. As for me, I'm looking forward to more adventures more extreme than this one in the future (I'm soooo excited!).

As we reached Bangui, I cannot explain how overwhelmed I was when I came in close contact with one of the iron windmills built by the sea shore. It was really fun looking up at it and watching it continually rotate its huge blades.Sobrang ganda po talaga dun, I wished I have my family there with me. It felt like I’m floating, high na high kumbaga, because of the place’s natural beauty, especially the waters. Sulit na sulit po yung view, kahit mainet sa paa at kahit nabasa na yung pants namen. The experience was real and absolute, thank God it wasn't just a dream (hehe). I cannot ask for more that moment really. I just want to stare at the sea and the sky and the windmills, and drown in their magnificence.

I got my skin tanned when we went to Burgos where the infamous Kapurpurawan rock formation is situated. I was already covering my face with the plastic bag containing the collected specimen while we roamed around and took pictures of the superb limestone formation. Sulit din po dun kahit na sobrang inet.

During the third day, particularly in the afternoon, I went to Laoag main with one of my blockmates to buy some pasalubong. There I noticed how clean and organized their market is, unlike ours in Antipolo. To briefly describe it, the market has three levels, the first and the third were the dry ones while the wet market (fish, poultry, and meat) is on the second level. I realized then how rich and fortunate the Ilocanos are, their city is not industrialized and they have a lot of soil to cultivate. For this, I say that Laoag is richer than Antipolo, and even richer than Manila. It is not the office buildings and malls and other theme parks that signify the richness of a place, but the people who are working hard in order to keep it as it is.

Everything about the field trip to Ilocos Norte was awesome – even the moment I had an allergic attack. Ngayon alam ko na kung anong itsura ng bunga ng malunggay. I even included one thing in my aspiration list after the trip: to have my own house up north. :)

nabubuhay ka sa isang magandang panaginip.

yung title, sinabi ng kontrabida sa koreanovela ni Tak Gu. nagbubugbugan na sila ngayon sa rooftop, dramatic yung bg sound, palitan sila ng ng kinabisadong script, kontra sa isa't isa, isang altruistic at isang makasarili. dehado si Tak Gu syempre, kinakabahan na nga yung bunso kong kapatid kasi baka mamatay yung bida. hindi naman niya kailangang mag-aala dahil di ko naman siya bibidyuhan sakaling maiyak siya pag 'namatay' si TakGu.

"Akala ko, akala ko mamatay na ko talaga," si TakGu (nakakainis paulitulit yung pangalan niya). akala ko din mamamatay na si Tak Gu, tas hahaba pa lalo ang storya. pansamantalang masusunod ang maiitim na balak ng kontrabida. yun pala buhay si TakGu, up for revenge. kapag nagkagayon matagal pa rin bago kami makapanood ng pelikula mula alas-diyes ng gabi kasi puputulin niya (ni bunso) yung pelikula at susubaybay sa Baker King (mahal, mahal na mahal kita.. ang puso ko'y iyong-iyo, asahan mong maghihintay...)

kaarawan ngayon ni mama. nanonood ng Baker King yung dalawa kong kapatid, yung isa patext-text lang, si mama papindot-pindot lang sa calculator kakakwenta ng mga ginastos sa project ni papa (na wala ngayon sa bahay) sa trabaho, ako pasundot-sundot sa keyboard. karaniwang araw 'to kung tutuusin. kaarawan ni mama, walang kantahan (as in videoke), walang inuman, walang maraming tao (na maiingay). pero kontento kaming lahat.

umiiyak si Matthew dahil napagtanto niyang mali ang tinahak niyang daan sa pagkamit sa pabor ng tatay niya. masaya kami (at si Tak Gu) kasi posibleng mabuhay tayo sa isang magandang panaginip.